Aktywność

Jeżeli cechy charakterystyczne życia chcemy opisać jako przejawy pew­nej aktywności, musimy się dobrze zastanowić co właściwie przez to słowo rozumiemy, a zarazem stwierdzić, że jest to tylko frazes, za którym kryje się nasza ignorancja, podobnie jak w przypadku innych słów uży­wanych do zdefiniowania istoty życia. Słowa ?aktywność” użyliśmy do opisu życia przede wszystkim dlatego, że przy pomocy analizy składu organizmu nie udało nam się przedstawić zadowalającego uszeregowa­nia typowych cech układu żywego. Nie znaleźliśmy ani jednej substan­cji, która byłaby stale obecna i charakterystycznie żywa; słuszniej jest uważać, że z charakterystyczną działalnością organizmu związane są ra­czej atomy. Wprawdzie cząsteczki DNA występują tylko u istot żywych, a każdy osobnik ma swój własny DNA, lecz sam DNA nie jest ożywiony. Żywy układ zawiera DNA oraz wiele innych związków i zaangażowany jest w aktywną wymianę ze środowiskiem. DNA reguluje tę wymianę w sposób zgodny z wzorem wy­selekcjonowanym w przeszłości. Funkcjonuje on jako magazyn informa­cji, który zawiera stały zapis organizacyjnego potencjału osobnika. Jed­nak charakterystyczne działanie osobnika, a szczególnie jego specyficzna aktywność w danym czasie, zależy od tego, które z odcinków informacji zakodowanych w DNA uzewnętrznią się, a także od względnego tempa, w jakim informacje zawarte w różnych odcinkach DNA są transkrybowane. Tak więc aktywność, którą uważamy za charakterystyczną cechę życia, nie znajdzie swego wyrazu w opisie samego DNA, skoro wymiana zachodząca między organizmem a jego środowiskiem jest czynnikiem określającym, które z odcinków DNA mają być transkrybowane w od­powiednim czasie i tempie transkrypcji.