Diamenty od strony chemicznej

Wzór chemiczny diamentu to C. Jest to krystaliczna postać węgla, niezwykły minerał rodzimy. Każdy atom węgla połączony jest wiązaniami kowalencyjnymi z innymi czterema atomami, które znajdują się w narożnikach tetraedru i tworzą w przestrzeni siatkę z czworościanów foremnych. Wszystkie odległości pomiędzy tymi atomami węgla są jednakowe i wynoszą 1,54 jednostki. Idealnych diamentów nie spotyka się jednak w przyrodzie, ponieważ zawsze mają jakieś defekty. Zazwyczaj zawierają śladowe ilości azotu, magnezu, chromu, manganu, glinu, boru, krzemu, tlenki Fe. Tych obcych pierwiastków może być nawet około trzydziestu. Zazwyczaj większość z nich występuje w śladowych ilościach i nie wywołuje istotnego wpływu na strukturę oraz właściwości diamentu. Jednak takie pierwiastki jak azot, bor, a także wodór i glin, występując w dużym stężeniu mogą doprowadzić nie tylko do zaburzeń struktury kryształu, ale również wpływać na zmianę niektórych jego właściwości fizycznych. Od ilości tych wszystkich zaburzeń struktury zależy jakość danego diamentu. Ocenia się to w skalach czystości i oczywiście te najbardziej czyste są najwięcej warte ale nawet diament mocno zabrudzony ma swoją wartość. Dlatego wydobywanie diamentów jest tak bardzo opłacalne choć praktycznie połowa wydobytego minerału nie nadaje się do obróbki jubilerskiej ze względu na zbyt duże zanieczyszczenia. Zawsze jednak można dla takich diamentów znaleźć inne zastosowanie, chociażby w przemyśle czy medycynie, gdzie diamenty są również wykorzystywane w pewnym stopniu.